NOMINATIE 11
(uit: Een vliegtuigsmokkel met verassingen)
| Op het kruispunt van de Koninginneweg en het Valeriusplein begon het
rechter-richtingslichtje te flikkeren; het Fiatje zwenkte de hoek om. Jan
zei onwillekeurig een heel lelijk woord, en deed hetzelfde. Dat bezorgde
hem bijna een lekkende hartklep van schrik. Want juist toen zijn Nash de
hoek omzwaaide, zag hij de andere auto vlak rond de hoek geparkeerd staan,
terwijl de hem welbekende smokkelaar er uit te voorschijn kwam, snel het
trottoir overstak en de sigarenwinkel op de hoek binnendook. Het was toen
dat Jan blijk gaf van een vindingrijkheid die men anders van hem moeilijk
kon verwachten. Hij aarzelde geen moment (gedeeltelijk kwam dat ook om
dat hij dit deel van Amsterdam op zijn duimpje kende), zette de Nash een
meter of vijftig verder op het Valeriusplein, juist uit het gezicht, trok
de sleuteltjes uit het contact en draafde, zo snel hij kon, weer de Koninginneweg
over en naar de taxi-standplaats waar drie wagens stonden te wachten.
„Vlug!” hijgde Jan. „Het gaat om een weddenschap.” De chauffeur keek hem even van boven tot onder aan, startte zijn motor en informeerde: „Ik wed nooit. Ik heb genoeg aan de voetbalpool. Waar gaan we naar toe?” „Zie je de man die nu uit de sigarenwinkel komt? Hij klimt nu in dat Fiatje.” Jan boog zich voorover en wees. „Moeten wij daarmee wedden?” vroeg de chauffeur. Jan legde haastig uit: „Ik heb met hem gewed dat ik hem een uur lang door de stad zou kunnen volgen zonder dat hij me in de gaten kreeg. En dat gaat het handigste, door af en toe een andere taxi te nemen. Er zit een flinke fooi voor je aan vast.” Het Fiatje kwam op gang en rolde het Valeriusplein op. De taxi stak de Koninginneweg over en deed hetzelfde. De chauffeur ervan maakte nadenkende maalbewegingen met zijn kaken en vroeg nu: „Hoeveel van dat uur is er al om?” „Drie kwartier”, antwoordde Jan, die deze middag in het verhalen verzinnen een vlotheid ten toon spreidde die zowel hèm als zijn vrienden later oprecht verbaasde. Hij ging door: „Ik heb zo'n idée dat hij denkt, dat hij me kwijt is.” De chauffeur bromde wat en begon nu met merkbare belangstelling aan het spelletje mee te doen. Hij deed het werkelijk heel handig. De Fiat reed linksaf de Lairessestraat in bereikte het Concertgebouw; stak de van Baerlestraat over, en stoof het Museumplein op. Al die tijd speelde de chauffeur het klaar, minstens twee of drie auto's tussen hemzelf en het Fiatje te houden. En dat bleef zo dóórgaan........ onder het Rijksmuseum door........ linksaf de Stadhouderskade op........ over het Leidsebosje en via het Leidseplein de Leidsestraat in. Jan begon wat makkelijker adem te halen. Van Arie had hij gehoord dat de twee kerels, tijdens het gesprek dat de dikkert vroeg die ochtend had afgeluisterd, gesproken hadden over een adres in de Bethaniënstraat. En intussen hadden zij uitgevist waar die straat ergens uithing. Het was een smal verbindingsstraatje tussen de Oude Zijds Achterburgwal en de Kloveniersburgwal. Het zag er naar uit, of de man rechtstreeks daarheen koers zette. Midden in de Leidsestraat merkte de chauffeur op: „We rijden nu al een minuut of zeven, en ik geloof niet dat-ie in de gaten heeft dat wij hem volgen. Nog acht minuten, en je hebt je weddenschap gewonnen, broer. Waar heb je om gewed?” Jan, die aan iets heel anders zat te denken, schrok even op, zei met een dom gezicht: „Wat?”, en dan: „O — om vijf en twintig gulden.” „Nou”, zei de chauffeur spottend. „Dat ben je dan zeker alléén al kwijt aan taxi's.” „O nee”, antwoordde Jan vlot. „Die moet hij dan óók betalen.” Zij rolden het Koningsplein over, pikten linksaf het stukje Singel, kruisten de Kalverstraat, kwamen uit op het Rokin, staken ook dàt over en kwamen via de Groenburgwal, de Achterburgwal en het Rusland op de Kloveniersburgwal. Jan was nu volkomen zeker van hun bestemming en hij vroeg zich alleen af, op welke plaats hij het beste zijn taxi zou kunnen lozen. Hij vroeg plotseling: „Weet je hier de Bethaniënstraat?” „Zeker”, zei de chauffeur. „Die is een paar meter verderop links.” |