Op de gekste momenten kom ik, zoals vermoedelijk alle BE-verslaafden, terecht in situaties die plotseling een scene uit een van de meesterwerken oproepen. Hoewel de Mexicaanse Tafelberg niet tot mijn vaste pleisterplaatsen gerekend kan worden, bivakkeer ik wel vaak in hotels, een categorie van nachtverblijven die regelmatig opduikt in de Evers-cyclus.

Een van de eerste keren dat me dit overkwam was in een tamelijk klein, Weens hotel, waar ik met een veertigtal andere jongelieden was ondergebracht in het kader van een technische excursie - een beproefde methode om op overheidskosten met vakantie te gaan. Dit hotel nu beschikte over vijf etages en op elke etage was, vlak naast het monumentale trappenhuis, een zakelijk aandoend zitje te vinden, bestaande uit een bureau met bijbehorende stoel en enige fauteuils.

Mijn hart ging sneller kloppen en desgevraagd bleek het hier inderdaad de locatie te betreffen waar de etageportiers de pensioengerechtigde leeftijd plachten af te wachten, een fenomeen dat ik uitsluitend kende uit het Tumult in het Toeristenhotel. De Einhaber vertelde me echter, dat dit zegenrijke instituut al jaren geleden uit economische motieven was opgeheven. Die avond zou het echter, door ons toedoen, eenmalig in ere hersteld worden. Dat zat zo:

Toen wij, na het bijwonen van de Heurigen en dus diep in de nacht, gevieren onze hotelkamer betraden voelden wij ons nog allerminst bedbereid en bespraken luidruchtig de kwaliteiten van de Inlander Strohrum. Aangezien vrijwel de gehele verdieping in gebruik was door onze mede-excursisten, namen wij aan hiermee niemand te storen, voor zover wij hier überhaupt aan dachten. Toen er plotsklaps geklopt werd meenden wij een verstoorde hotelgast te woord te moeten staan, maar het bleek een niet onaantrekkelijke jongedame te betreffen van tussen de twintig en dertig jaar - een zeer begerenswaardige leeftijd. Zij had, zo bleek, eveneens de geneugten van het Weense nachtleven geproefd en wilde haar ervaringen graag met ons delen. Voor vier jongeheren, nauwelijks gewend aan nachtelijk damesbezoek, was dit een buitengewoon aantrekkelijke, zij het ietwat onwennige situatie. Natuurlijk vielen kratten Coke en dozen vol Droste flikken in het niet bij deze vleesgeworden puberdroom, maar zelfs de Encyclopedia Brittannicae, Emmy Groskamp-Ten Haves Hoe hoort het eigenlijk en het Grootboek der Etiquette zwegen in alle talen over de gepaste handelwijze in deze omstandigheden.

Helaas had een en ander zich niet geruisloos voltrokken en de zoon van de eigenaar, bezorgd om de goede naam van zijn hotel en de eer van de vrouwelijke gasten, kwam poolshoogte nemen. Tot onze stomme verbazing schoot onze bezoekster, met een door een ongetwijfeld ruime ervaring opgedane routine, als een snoek in onze klerenkast. Pas na een paar tellen dwong het waanzinnige van de situatie tot ons door en rolden we hikkend van het lachen over de bedden.
Des Einhabers Sohn ontbrak het duidelijk aan gevoel voor savoir vivre en laissez faire en trok de ongelukkige deerne met krachtige hand en een dun glimlachje uit de kast mee de gang op, met onbekende eindbestemming.

Uiteraard trachtten wij, wat giechelig, de gang op te gaan om een nader onderzoek naar de verblijfplaats van de ons ontstolen schat in te stellen, maar wie zat daar bij het trappenhuis achter het bureau: De Etageportier, in de incarnatie van de zoon des huizes. Als Cerberus bewaakte hij de beide op het trappenhuis uitkomende gangen, met aanmerkelijk meer succes dan zijn collega's beschreven in het Tumult: Er was geen doorkomen aan.

Ik ben er van overtuigd dat, ware van der Heide op dat moment onder ons geweest, we nog een heel amusante nacht en een nieuw BE-deel beleefd zouden hebben, maar zonder de Meester ontbrak ons de moed en gingen we, nog wat opgewonden maar gehoorzaam aan de etageportier, net als Boerke Naas te bedde.

Gert Huber

© 1997 Hans en Ton Kleppe, Jacoba van Heemskerckstraat 7, 3351 SP Papendrecht
 

Naar de inhoudsopgave van deze nieuwsbrief Naar de rubriek "de Bob Evers-nieuwsbrief" (algemene informatie) Naar de homepage