In de herfst van 1998 is natuurlijk niet het belangrijkste evenement dat de Kameleon-serie een jubileum viert. De verschijning van Bob Evers-deel 45, Listige loeren in Las Vegas, is belangwekkender. Dit is het slot van het Amerikaanse drieluik over gesaboteerde vakantiebussen. Volgend jaar september zitten we in San Antonio. Er zijn nogal wat geografische aanduidingen met die naam, maar ik gok erop dat de staat Texas wordt bedoeld. Nog een thuiswedstrijd voor Bob, dus.

Schrijver Peter de Zwaan voelt zich blijkbaar op zijn gemak in de Verenigde Staten. Daar valt ook veel te "rauzen". Hij kan Bob, de Amerikaan, achtergrondinformatie in de mond leggen over Mount Rushmore en steden als Salt Lake City en Las Vegas.

Maar Listige loeren had wel wat compacter gekund. De drie jongens leggen weer kolossale afstanden af, en eigenlijk maar voor drie acties: twee ondervragingen in de woestijn en een inval in een garage, waarbij het vuile werk gedeeltelijk ook nog door anderen wordt opgeknapt.

Hoe komt dat? Omdat er een trailerparkverhaal door het boek heen loopt dat begint op p. 38 en eindigt op p. 90. Dit oponthoud wordt nota bene besloten met het commentaar van Bob: "Wat ik gek vind is dat we zoveel buitenissigheden hebben buiten het basisavontuur om". Dat is niet alleen gek, maar ook jammer. Het brandweerintermezzo is vrij goed, en het ontsnappen per camper met veel gezoek op Rand McNally-kaarten is onheilspellend en sensationeel: de jongens worden op het uitgestorven platteland als het ware kaarttechnisch klemgereden. Maar de lezer heeft geen moment het idee dat dit te maken heeft of te maken kan krijgen met het echte verhaal. Die suggestie zou er toch moeten zijn. (Door schrapping van al die uitstapjes zou het touringcarverhaal in twee deeltjes hebben gepast. Waarom dit trailerparkintermezzo niet uitgebouwd tot één apart, spannend boekje? Het is er goed genoeg voor. Het loopt nu ook wel heel erg abrupt af: na de vrachtwagenbarrière houdt het op. Hoe kan dat? Waar zijn de boeven gebleven?)

In het "echte" verhaal is wat mij betreft de hoofdrol weggelegd voor Alan, de man die op Arie moest passen in een buitenwijk van Salt Lake City. Deze scènes zijn sterk, van aanhouding tot ontsnapping. Er zijn potsierlijke elementen, lugubere passages, inventieve antwoorden op vragen: dit is de Bob Evers-serie op z'n best.

Er worden zoveel auto's ingezet en plaatsnamen genoemd dat ik soms het spoor bijster was. De schrijver ook? Op p. 19 staat ABC voor: American Bus Combination. Op p. 92 wordt dat: American Bus Corporation. (Tot overmaat van ramp staan er op de omslag drie fouten. Op de zijkant van de bus staat American Bus Corporation, terwijl dat nu juist (p. 184) een NBC-bus (National Bus Corporation) moet zijn. Op de voorkant van de bus staat ABC Tours, terwijl de reisorganisatie UST heet, United States Tours. En de derde fout: hoeveel inzittenden heeft de personenauto op het moment van de schampbotsing met de bus? Telt u maar na. Gemuggezift? Niet als het over een boek gaat dat zoveel details noemt en dat zo precies lijkt en dat niet alleen door verschrikkelijk kritische "fans" wordt gelezen, maar ook door kinderen die dat plaatje wel honderd keer bekijken.)

Bij herlezing valt het meeste wel op zijn plaats. Dan blijkt ook dat deze schrijver misschien een iets ander accent heeft gelegd: er is een belangrijke rol weggelegd voor de gesprekken tussen de jongens. Die gesprekken zijn niet alleen vaak grappig, maar bevatten ook analyses van de wendingen in het verhaal. Secundaire actie dus, in deel 45. En het is natuurlijk al met al wel weer een spannend boek, met een goede titel.

Listige loeren in Las Vegas, Peter de Zwaan, Uitgeverij De Eekhoorn, ISBN 90-6056-592-4, 189 pag., ƒ 7,75

© 1999 Hans en Ton Kleppe, Jacoba van Heemskerckstraat 7, 3351 SP Papendrecht

Naar de inhoudsopgave van deze nieuwsbrief Naar de rubriek "de Bob Evers-nieuwsbrief" (algemene informatie) Naar de homepage