Feestelijke veldslagen in San Antonio. We blijven in de Verenigde Staten. Op het vorige avontuur, het Amerikaanse drieluik over de vakantiebussen, wordt nauwelijks teruggeblikt. De indiaan Cree, die in  het laatste deel een kort rolletje had, kijkt in dit deel over de schouders  de drie jongens mee. Op blz. 51 staat een terugverwijzing naar oude avonturen in Panama, Trinidad, etc.: dat is een leuk soort continuïteit.

Geografische aanduidingen zijn altijd belangrijk geweest in de Bob Evers/serie, kijk maar naar de titels. Voor jonge kinderen, de "echte" doelgroep, is dat fascinerend, zelfs als ze de atlas er niet bij pakken. Peter de Zwaan heeft het wel eens te bont gemaakt naar mijn smaak, bijvoorbeeld in Berlijn, door zoveel te noemen dat de lezer er zonder stafkaart niet uitkomt. In dit deel lijkt het beter gedoseerd. (Gek genoeg merkt Peter de Zwaan op in het Volkskrant-interview, afgedrukt in de vorige Nieuwsbrief, als het gaat over zijn andere boeken: "Ik noem de naam van de stad niet. Wat heb je daar nu aan?")

Goed. San Antonio. We rijden naar het zuiden, naar hartje Texas, en naar New Orleans, diep in Louisiana. Het wordt steeds warmer en vochtiger: daar hebben de jongens flink last van en dat leidt tot mooie realistische beschrijvingen van een verschijnsel dat voor Nederlandse reizigers vaak niet te harden is. Het verhaal besteedt aandacht aan de invloed van airconditioning, maar het boek bevat ook opmerkingen over de shopping mall, wat een county is, rijst van Uncle Ben en over motels die volkomen geïsoleerd langs de weg opduiken. De jongens huren een paar keer een Dodge, van ongeveer hetzelfde type. De schrijver zal de route wel hebben nagerekend op de Mileages & Driving-Times Map van Rand McNally.

Het avontuur dient zich, als zo vaak, toevallig aan. De jongens rijden wat rond niet ver van Las Vegas, waar deel 45 hen bracht. Ze krijgen te makeen met the law, in de persoon van deputy Keno. Dan, in San Antonio, is hun tegenstander bepaald niet the law, maar eerder de onderwereld, met een flink Mexicaans tintje.

De meeste actie speelt zich af in San Antonio. Het toeristische centrum rond het riviertje Paseo del Rio krijgt een beeldende beschrijving. Jan doet ingewikkeld-slim in een mall en Bob en even later Arie laten zich vrij sullig gevangen nemen. Ze krijgen daarbij voortdurend eten en drinken. Op een gegeven moment zijn ze alle drie hun portefeuille/portemonnaie kwijt.

Het verhaal heeft een hoog tempo en heeft geen overbodige "lussen". De jongens zijn verbaal goed op dreef, zowel jegens elkaar als jegens boeven en andere derden.

Kritiek? Tot twee keer aan toe benadrukt het verbaal op een rare manier dat de jongens 'jongens" zijn. Ze huren auto's, nemen hun intrek in dure hotels, kunnen gemakkelijk een deputy sheriff te woord staan, maar op blz. 121 wordt Bob door toeristen aangezien voor (weer) een gauwdiefje van handtassen en op blz. 141 wordt Bob in een vechtpartij ontzet door omdat een "grote vent" tegen een "jongen" niet eerlijk is. Hoe oud is Bob? Toch minstens achttien?

Een mooi moment met klassieke Bob Evers-spitsvondigheid is de afspraak elkaar te ontmoeten "op de eerstvolgende parkeerplaats die verder dan tien kilometer ten oosten van Turtle Bayou ligt": dat soort creativiteit imponeerde mij als jonge Bob Evers-lezer zeer.

Uitgeverij De Eekhoorn valt nu onder een andere uitgeversgroep. De fondslijst voor het najaar 1999 is prachtig uitgegeven. Alle deeltjes worden afgebeeld met hun huidige omslag en met opgave een de voorradige druk (het gaat dan om de pocketuitgave neern ik aan). De beroemde beginverhalen beleven hun 30e druk. Zoals Peter de Zwaan beloofd heeft in het genoemde interview: "[W]e gaan de vijftig zeker halen". De fondslijst noemt voor de andere series de aanbevolen leeftijdscategorie, maar voor Bob Evers niet: hoe zou dat nu komen?

© Nieuwsbrief Hans en Ton Kleppe, Jacoba van Heemskerckstraat 7, 3351 SP Papendrecht

Naar de inhoudsopgave van deze nieuwsbrief Naar de rubriek "de Bob Evers-nieuwsbrief" (algemene informatie) Naar de homepage