Sommige locaties uit het  Van der Heide opus vallen tegen, andere voldoen ruimschoots aan de verwachting. Tot de laatste categorie behoort ongetwijfeld het op en top Belgische gehucht Humbeek, strategisch gesitueerd aan de Maritiem. Hoewel, bij zuidoostenwind althans, onder de rook van Brussel gelegen, waan je je in een uithoek van België, wat overigens in het geheel niet denigrerend bedoeld is - Vlaanderen is op zijn mooist in de uithoeken.

Het Kanaal van Willebroek, zoals de Maritiem officieel heet (Een paar voorbijgangers die Ik sprak kenden die laatste naam overigens niet), of kortweg het Zeekanaal, daar het Brussel via de Ruppel met de Schelde en de Noordzee verbindt, is een echt Belgisch kanaal: Grauw tot in het bot, vieze oevers en de vissers hebben reeds lang geleden de moed opgegeven om de laatste vis te vangen. De ongetwijfeld fraaie, gietijzeren brug die er in de Parsons-tijd waarschijnlijk nog was (op andere plaatsen in België zijn ze er gelukkig nog wel) is vervangen door een torenhoge, monsterachtig bovenmaatse betonnen hefbrug, die van kilometers afstand te zien is.

Een kort verblijf aan de kade leerde, dat jachten inderdaad schaars zijn in dit kanaal, dat vooral en druk bevaren wordt door binnenschepen met bulkgoederen. Een schip als de Sheherazade zou zeker opgevallen zijn en nog lang ondenwerp van gesprek zijn geweest voor de eenvoudige inboorlingen. Ik kom graag in Vlaanderland, en ook hier was het weer goed toeven. De voornoemde levensvormen vertoonden een werkelijke belangstelling voor het gegeven, dat hun eigen dorp zo'n belangrijke rol had gespeeld in een boek, dat door Nederlanders in nette pakken kennelijk nog steeds gelezen wordt.

Aan de overkant van het kanaal gezocht naar geblakerde fundamenten, maar die zijn kennelijk opgeruimd: Geen huis of ruïne te vinden. Je kunt trouwens niet zo ver, aan alle kanten kom je sluizen tegen, waar zoals we weten de booglampen fel branden, caféetjes de hele nacht open zijn en overijverige douanebeambten lopen. Het is wel een mooie dijk om Fords af te duwen, het talud glooit er prachtig naar het kanaal toe en de indrukken die mijn schoenen achterlieten gaven een idee van het effect dat autobanden zouden hebben op de doornatte oevers - net als tijdens de Kresse-gebeurtenissen had het hard geregend.

België is een land waar de politiemensen nog zichtbaar zijn. Zo zie je ze geregeld, door handopsteking, oversteekplaatsen beveiligen. Toen ik wat weemoedig vanaf de eenzame kanaaldijk in het water staarde, gebeurde wat ik stilleijes gehoopt had: Een gendarme te fiets passeerde, weifelde, keek naar mijn stropdas maar stapte tenslotte toch af en vroeg, niet onvriendelijk, wat ik daar zocht. Zonder aarzeling antwoordde ik uiteraard: "Daar stond ik net over na te denken toen u afstapte". De brave man keek me wat glazig aan, maar aanvaardde even later mijn uitleg.

De koddebeier bleek geen dienst te hebben maar op weg te zijn naar zijn huis en gade in Willebroek. Dientengevolge had hij geen enkel probleem met de geoffreerde sigaar en vertelde hij vrijuit over de plaatselijke omstandigheden. Het bekende verhaal: De oorspronkelijke bewoners verliezen steeds meer terrein aan de forensen naar Brussel en Mechelen, het oude karakter van het dorp gaat verloren, geen respect meer voor veldwachters en ga zo maar door. Gek genoeg was hij nauwelijks geïnteresseerd in de reden dat ik daar was, hij wilde vooral zelf vertellen. Strikt genomen klopt dat ook, de overheidsdienaren die Kresse zou waarschuwen zijn tenslotte niet gekomen, maar dat heb ik hem maar niet verteld - het leven is zo al ingewikkeld genoeg voor een gendarme in Humbeek.

Gert Huber

© Nieuwsbrief Hans en Ton Kleppe, Jacoba van Heemskerckstraat 7, 3351 SP Papendrecht

Naar de inhoudsopgave van deze nieuwsbrief Naar de rubriek "de Bob Evers-nieuwsbrief" (algemene informatie) Naar de homepage