|
 Ook oude kolonels doen wel eens kinderachtige dingen. Net in de tijd van onvervalste verslaving onder opperofficieren aan het spelletje dat op het Internet te vinden is onder: funnyjunk.com/ pages/minigolf.htm, komt het nieuwste Bob Evers-avontuur uit. Ook daarin speelt een midgetgolfbaan (in Amerika: "minigolf") een belangrijke rol, maar dan niet virtueel. Of liever: virtueel in een boek.
In mijn vorige recensie schreef ik: "Zes deeltjes op rij heeft Peter de Zwaan het trio in de Verenigde Staten gehouden. Tijd om naar huis terug te keren. Dat gebeurt dan ook, over een jaar gaan we naar Nederland." Dat terugkeren naar Nederland vindt pas plaats aan het einde van dit verhaal, en voorlopig gaat alleen Jan in z'n eentje.
De passages die zich in het vaderland afspelen passen helemaal in de traditie. Het kantoor van de rederij van vader Roos wordt mooi beschreven: het ligt, als vanouds, tegenover het Centraal Station van Amsterdam. Het woonhuis van de ouders van Arie wordt echter niet precies gepositioneerd. Pa Roos vertoont de "vaste" rol van bemoeizuchtige hulpvaardigheid.
Er zitten nog een paar ouderwetse dingen in het verhaal. De "boeven" dragen "hoeden". De jongens eten "een bak ijs". Op p. 170 laat de schrijver, Peter de Zwaan, Pa Roos een eigenaardige opmerking maken. Hij zegt tegen Jan: "(…) ik ken je langer dan vandaag. (…) Ik heb het gevoel dat ik je al bijna zestig jaar ken." Zestig jaar: zolang bestaat de serie. Ook Willy van der Heide haalde wel eens een auctorieel geintje uit in zijn verhalen.
Dat brengt mij op het volgende. Deel 50 van de serie wordt traditiegetrouw aan het einde van het boek aangekondigd. Maar er wordt nog geen titel genoemd. Dat is toch geen slecht voorteken?
Van traditie naar de huidige tijd: de valuta euro doet haar intrede (p. 122). Een mobiele telefoon op zak hebben is voor de drie vrienden al bijna net zo gewoon als beschikken over pistolen en revolvers (tezamen: handvuurwapens). Maar op een gegeven moment durft Jan niet mobiel te bellen naar zijn vrienden: hij is bang dat het "rinkelen" van de telefoon op een ongelegen moment komt. De jongens weten toch wel dat je die apparaten op "stil" kunt zetten, of helemaal kunt uitschakelen? Juist deze jongens, althans Jan en Bob, zouden alle snufjes moeten kennen.
Er zitten meer slordigheden in het verhaal. Zo koopt Jan na aankomst op Schiphol een kleine strippenkaart, en nog wel in de bus in plaats van aan een loket. De jongeheer Prins weet toch dat dat vele malen duurder is dan nodig? Waarom neemt Jan trouwens de bus en niet de trein van het vliegveld naar het Centraal Station? En waarom denkt hij zo laat aan het omwisselen van dollars? (Jan maakt het weer goed door per trein en te voet naar zijn bestemming in het oosten van het land te reizen.) Voorts hebben Arie en Bob, zelf dan nog in Florida, Jan aan de lijn vroeg in de middag van Jans aankomst in Amsterdam. De Sectie Plannen van mijn oude onderdeel zou eens moeten uitrekenen of dat allemaal klopt in de tijd, gelet op de avonturen die Arie en Bob zelf beleven terwijl Jan in de lucht zit.
Deel 49 heeft een goede vaart en bevat mooie scènes zonder veel stilstand of oponthoud. Er zitten een paar uitgekookte ideeën in het verhaal. Soms van Arie (zich laten oppakken), soms van de boeven (auto parkeren op takelwagen). De jongens gaan zeer grof en wreed om met een gevangene die zij een tijd bij zich moeten houden. Als dat krijgsgevangenschap zou zijn, zouden zij zeker een aantal regels overtreden, al is het nog net geen martelen. Ook het taalgebruik is soms aan de ruwe kant. De uitdrukkingen van de jongens zijn aan de ene kant nog ouderwets ("Gorgelende glorietoeters"), aan de andere kant kreunt Bob "Shiiiit" op p. 153.
Ik doe geen poging tot samenvatting, ook al omdat dit deel teruggrijpt op het vorige en verwijst naar het volgende. Al met al ben ik zeer tevreden met dit spannende deel 49, nummer 13 op de lijst van De Zwaan. Het eindigt zoals het hoort: met een cliffhanger.
.
Maxibotsing op een minibaan, Peter de Zwaan, Uitgeverij De Eekhoorn, ISBN 90 6056 887 7, 182 pag., € 5,99
|
