Terwijl mijn jongste broer op de meest slinkse manieren probeerde bijna al m’n zakgeld af te troggelen nam de man, die amper enkele jaren later De kruistocht van generaal Taillehaeck zou schrijven, het op zich mijn opvoeding te vervolmaken.
Zo leerde hij me om met een windbuks te schieten, hoe je met een voetbal kon spelen, het zg. “drijven” – Cruyff kan het ook – maar eveneens hoe ik me kon verdedigen, door iemand een trap tussen zijn benen te geven.

• Een echte dame zit nooit aan haar gezicht of haar te frommelen, onderrichtte hij streng. En denk erom dat je nimmer zeurt of klaagt in het leven, ook al heb je het nog zo moeilijk. Steunen en kreunen veranderen niets aan de zaak.

• Nooit je sla of je aardappelen met een mes aanraken, laat staan snijden, zoals die stomme stiefmoeder van je doet, dat is het ergste wat je je kunt indenken. En ook je biefstukje met beleid behandelen, elk stuk vlees dient op een bepaalde manier gesneden.

Later las ik eens wat J.W.F. Werumeus Buning over “de salade” schreef::

“Nimmer mag enig metaal, zelfs het edele zilver niet, de salade aanraken. Gelijk in Andersens sprookje van de prinses op de erwt, het vorstelijk bloed bewezen wordt door de ontdekking van de ene erwt onder de twaalf donzige matrassen, zo wordt ware culinaire adel bewezen door de vaststelling van het feit, dat er iemand met een mes aan de sla is geweest. Men heeft het jaren geleden zien gebeuren dat een zeer vermaarde Londense eetgelegenheid verliep, omdat de hertogin van X constateerde dat men er de salade niet scheurde, maar sneed”.