Zo ben ik wel: een man die de Playboy koopt omdat John Lennon daarin wordt geïnterviewd (mijn eerste Playboy), iemand die een CD-rom drive voor de computer aanschaft 'omdat het zo makkelijk is om een elektronische encyclopedie te raadplegen terwijl je werkt'; En nu dus de eerste drie delen van de Bob Evers-serie.

Ik zat al in Wolkers en Multatuli (Montessorischool, mijnheer, daar keken ze niet op een meesterwerk meer of minder in de zesde klas), en begon daarom met Bob Evers toen ik de jeugdliteratuur voorbij had moeten zijn. Een jaar of twaalf, dertien, schat ik, en zo vroegwijs dat Pietje Bell, Arendsoog en de andere leeshits uit die jaren mij volledig onbekend waren.

Avonturen in de stille Zuidzee, Drie jongens op een onbewoond eiland en De stnjd om het goudschip vertellen de belevenissen van Arie Roos, Jan Prins en Bob Evers, twee gezonde Hollandse knapen en een Arnerikaan tijdens een uit de hand gelopen reisje op één van de schepen van de rederij van Arie's vader.

De schrijver, Willy van der Heide, moet Daniel Defoe's Robinson Crusoë dicht, nee: zeer dicht, bij de hand hebben gehad toen hij die eerste drie delen uit de lange serie schreef. De gelijkenis tussen de avonturen en de manier waarop ze vormgegeven zijn is in ieder geval frappant. Maar geen gezonde Hollandse jongen zal hem dat kwalijk hebben genomen, want de Bob Evers-serie bracht ons alles bij wat wij in de tumultueuze jaren van onze jeugd dienden te weten. Hoe je geluidloos een raam kon breken, hoe je iemand in de val kon lokken, wat je met een zakmes en een beetje gezond verstand allemaal niet kon doen.

Ach ja, die gezonde Hollandse jongens en wat ze allemaal in hun broekzakken hadden. Willy van der Heide mocht daar graag een paar regels aan wijden: een stukje touw, twee schroeven zonder moer en één met, een handboortje, een kroonkurk, een zonder uitzondering vieze zakdoek, een doos lucifers.

Als ik tegenwoordig eeh personage in mijn boek iets op de kracht van zijn improvisatie moet laten doen, denk altijd onmiddellijk aan de Bob Evers-serie. Tien tegen één dat ik een Van der Heide-slimmigheidje weet te verzinnen.

Dus ik kocht ze weer, die eerste drie, vervuld van scepsis, want zoals het vroeger was wordt het nooit meer en... Maar diezelfde avond las ik ze alle drie uit. Ademloos. Daniel Defoe had ik net achter de rug, dus de overeenkomsten waren overduidelijk, maar toch...

Nu vraag ik me af of die andere vierendertig ook moet kopen.

Hoeveel kreeg ik hiervoor betaald, zei u?