Fay Weldon is niet de eerste schrijver die zich laat sponsoren (NRC Handelsblad, 4 september). In Nederland ging Willy van der Heide (pseudoniem van W. van den Hout) haar voor in de jaren vijftig. In zijn Bob Evers-serie, een lange en destijds immens populaire serie jongensboeken met telkens dezelfde drie hoofdpersonen (Bob, Arie, Jan), laat hij hen bij herhaling London Tonic drinken, Droste-flikken eten en de Encyclopaedia Britannica consulteren. Dat deed hij omdat hij daar geld voor kreeg of een complete encyclopedie plus een kist whisky. Voor de precieze gang van zaken raadplege men Toen ik een nieuw leven ging beginnen, een later autobiografisch werk.

Het eerdere voorbeeld van Van der Heide roept de vraag op hoeveel resultaat dergelijke sponsoring eigenlijk boekt. Voor zover mij bekend is London Tonic bij jaren vijftig-jongeren (de generatie die nu tussen de 50 en 60 is) nooit speciaal in trek geraakt, evenmin als Droste-flikken of het bezit van een Britannica. In aanmerking genomen dat jongeren zonder twijfel een meer beïnvloedbare lezersgroep zijn dan Weldons middelbare lezeressen, moet erg worden betwijfeld of de firma Bulgari meer aan z'n sponsoring overhoudt dan een paar berichten in de kranten.

Anderzijds zou ik niet verbaasd zijn wanneer in elk geval één effect van de James Bond-boeken, waarin veel voorwerpen bij hun merknaam worden genoemd, uit een flinke toename van een snobistisch merkbewustzijn heeft bestaan. Of Ian Fleming zich voor die merknamen liet betalen is mij onbekend. Als dat zo mocht zijn, dan is hij een tweede die Fay Weldon voorging.