Wij lazen nogmaals de brieven die we in 10 jaar tijd hebben ontvangen en laten hieronder een aantal passages volgen die wij u niet willen onthouden.
- Het is duidelijk dat de sfeertekening in het eerste hoofdstuk wordt opgezet. Regelmatig wordt de tijd duidelijk aangeduid, maar belangrijk is het weer. Dat is vaker spectaculair dan vaag: heet, zeer heet, snoeiheet, onweer, rotweer, regenstorm. Het meest sfeervol vind ik het begin van Bombarie: rotweer tussen Antwerpen en Brussel, in een tomaatrode Ferrari racewagen; felle koplichten door de regenstralen, slecht wegdek, sluis vooruit: Arie eet een stuk overjarige kaas, Jan heeft tienduizend gulden op zak, Bob rijdt. Meesterlijk!
- Maar hoewel hij rechtshandig is, is hij toch een keurige jongen. Wat doe je als je boeven achterna moet? In 'Hoog Spel in Hong-Kong' kwart voor zeven 's ochtends, strikt Arie zijn das! Lof voor Ma Roos hoor!
- Ik herinner mij onze huwelijksreis naar Amsterdam, waar mijn vrouw en ik in het hotel in bed, 's avonds voor het slapen gaan om beurten een stuk 'Kabaal om een varkensleren koffer' voorlazen.
- In antwoord op uw brief van 1 mei 1997 deel ik u mee dat wij niet mee doen aan sponsoring t.b.v. de landelijke manifestatie '25 jaar Bob Evers Genootschap', die gehouden zal worden op 27 september a.s. Met vriendelijke groet, Droste Chocolade B.V. (gevraagd was om Droste chocolade repen voor de bezoekers van 'Zwijmelzotheid in Zeewolde')
- Ik hoop dat ik zonder overleg van mijn conduitestaat in zoverre deel mag uitmaken van het Genootschap dat ik in ieder geval de Nieuwsbrief zal mogen ontvangen.
- Vandaag mag iedereen weten dat onze zoon Bob Marinus Johannes Evers zal heten (geboortekaartje 24 februari 1995)
- over 'De Stripman van Slubice':
Fout nr. 3 is de volgende : Als je vanuit de Liezenburgerstrasse de Bundesallee in loopt en je wilt naar de Kurfürstendamm, dan moet je 40.000 km lopen, want die straat loopt uitsluitend naar het Zuiden. Als je op die hoek naar het Noorden gaat, dus de kant op die beschreven is, dan loop je door de Joachimstalerstrasse, die het verlengde is van de Bundesallee.
- Geachte redactie, Ja, ik schrijf bovenstaande nog met een 'c', dat komt waarschijnlijk hierdoor dat ik volgende week de twijfelachtige eer heb vijftig jaar te gaan worden. Leuk is dit niet, maar ik weet niet hoe ik dit zou moeten tegenhouden. 'Zelfmoord' hoor ik u mompelen maar daar heb ik geen zin in.
- Als jongeman was ik een fervent lezer van de Bob Evers boeken. Telkens kocht ik een nieuw boek en dit werd door de gehele familie gelezen. Als er dan een familielid opeens in lachen uitbarstte dan wist je het al: Er gebeurde weer iets in een Bob Evers boek. Later heeft mijn vrouw ook alle 35 delen gelezen, dit was n.l. een van de huwelijkse voorwaarden.
- De Nieuwsbrief is overigens één van de weinige poststukken die ik met vreugde ontvang.
- Mogelijk herinnert U dat ik het documentatiealbum reeds gedurende de zomer van 1995 (vanuit Engeland) bestelde met het verzoek dit naar mijn ouderlijk adres te 's Gravenhage te sturen? Aldus geschiedde. Maar wat deden deze slecht ingelichte lieden? Ze legden er een glanzende verpakking omheen en zetten het onder de kerstboom - cadeau van mij aan mijzélf! Ondergetekende was ernstig verbouwereerd ende verbolgen dat hij 36 uur moest wachten met serieus grasduinen. Enfin, de grap ervan kon ik toch wel inzien.
- Een fijne Kerst werd vooraf genoten bij Familie & Hond in 's Gravenhage, maar tijdens het jaarlijkse bezoek aan Henk & Gezin te Amstelveen bleek een cataclysmische catastrophe van bijbelsche proporties te zijn gebeurd:
ER WAS GEEN BOB EVERS BOEK!
Ook niet voor clinckende munt. Heel even stond ik op het punt een eind gaspijp te kopen om er mijn 'vriend' kort en krachtig de onbetrouwbare schedel mee in te slaan. Maar hij is getrouwd en heeft een vijfjarig zoontje met allergieën, vooral voor pinda's en pindaproducten, dus liet ik Henk in leven daar hij zorgen genoeg heeft.
- Over 'Schermutselingen bij een zandafgraving':
Verder lijken de jongens er ook niet slimmer op te worden: tot twee keer toe rent Bob er als een bange haas vandoor en trekt daarmee de aandacht die hij wilde vermijden!
- De deur werd door Van der Heide zelf opengedaan, of althans door een man met een grote bril en een enorme snor. Herkennen deed ik hem niet, gezien het kleine formaat foto op de achterkant van de pockets.
Wat mij nog het meeste is bijgebleven van mijn ontmoetingen die 2 á 3 uur duurden, is dat hij niet sprak maar bulderde, de ramen rinkelden er van. Meer nog echter dat ik gelijk dacht, hij spreekt net zoals hij schrijft, het was alsof je hem hoorde voorlezen uit een van zijn eigen boeken.
- Zowel van Wetenswaardigheden als van deel 42 'De Stripman van Slubice' en 'Het Bob Evers virus' heb ik, tot vermaak van medepassagiers, uitvoerig genoten vadsig languit in de koffiebar op de veerpont Koningin Beatrix naar Harwich, een fles London Tonic van de bar (ik moest betalen voor ijs - schandelijk) en enkele dozen Droste flikken van de Belasting Vrij binnen automatisch handbereik. Jan Prins zou treurig het hoofd schudden om zulk geldsmijterij........
- Ik vroeg de bibliothecaresse hoeveel Bob Evers-boeken ze in de bibliotheek had. 'Niet een', zei ze. 'Die boeken zijn niets voor kinderen.' Ik vroeg hoeveel ze er gelezen had. Ze keek verontwaardigd. 'Niet een, ik weet zo wel dat ze niets voorstellen.'
Ik mag dat wel, zo'n antwoord. Als een mens dom moet doen laat hij dat dan ook goed, grondig en van harte doen.
- Al jaren lees ik voor het slapen gaan een kwartiertje - met behulp van een minuscuul maar effectief lampje - in een Bob Evers boek. Ik ben dan ook aardig in de serie thuis en zie het als een prima manier om een zorgeloze nacht in te gaan. Het gehannes met het lampje dient om het huwelijk in goede banen te leiden.
- Een echte Bob Evers is niet een boek; het is een verzameling avonturen in een band, een caleidoscopisch geheel in full-colour en Cinerama breedbeeld.
- Op de middelbare school van de late jaren vijftig diende je op straffe des doods, erger: sociale uitsluiting, van jazz, Franse chansons en Sartre te houden maar ik hield van rock & roll, Eddy Christiani en Willy van der Heide (wijlen Jip Golsteijn in zijn Telegraaf column van 24 mei 1997)
- De boeken lenen zich uitstekend om te worden voorgelezen; ze zijn goed gebekt, of goed bekkend, zoals dat in toneeltermen heet. 'Levende dialogen', noemde Willem het zelf. En natuurlijk kon Willem zelf zijn boeken het best voorlezen. Kwam hij aan een paragraafscheiding van drie sterretjes, dan haalde hij een houten blok te voorschijn waaruit drie ijzeren of koperen staafjes van ongelijke lengte staken, en tikte hij met een pen of een theelepeltje achtereenvolgens op de drie staafjes: ping, pang, pong! Hij had dat instrumentje speciaal gemaakt om zijn drie sterretjes te laten klinken!
|
