De Franse filosoof-staatsman Frederique Bastiat zag die taktiek blijkbaar aankomen. Want in 1849, twee decennia voordat Lenin werd geboren en een jaar na het bekend worden van het COMMUNISTISCH MANIFEST, liet hij zijn waarschuwende stem reeds horen. Bastiat zag die tactiek blijkbaar aankomen en waarschuwde toen de Franse Nationale assemblee voor de gevaren van te grote staatsbemoeienis en de consequenties van het daardoor ontstane gemis aan verantwoordelijkheidsgevoel bij de burgers. Terecht zei hij: "Wanneer de burgers van een staat ertoe worden gedreven, al hun problemen door de regering te laten oplossen, wordt daardoor de grondslag voor een revolutie gelegd. Immers, als alles aan de regering wordt overgelaten, verwachten de burgers dat hun regering in al hun stoffelijke en geestelijke noden zal voorzien. Zij dragen geen verantwoordelijkheid meer, maar stellen de regering ervoor verantwoordelijk als aan hun verlangens niet naar wens wordt voldaan. Als de regering in gebreke blijft gaan zij tot gewelddaden over om te nemen wat hun is beloofd. En waarom zouden zij, de bedrogenen, niet revolteren en geweld gebruiken? is het niet de regering zelf, die de burgers door te grote staatsinmenging van alle verantwoordelijkheid heeft ontslagen? Het is immers de regering die dan de verantwoordelijkheid draagt en niet de geregeerden! Ik ben ervan overtuigd, dat een volk nooit tot revolutionair geweld zal overgaan wanneer in de betrekkingen tussen regeerders en geregeerden de vrijheid van laatstgenoemden wordt verzekerd en gewaarborgd en hun het verantwoordelijkheidsgevoel niet wordt ontnomen.

Natuurlijk hebben de Fransen de raad van Bastiat in de wind geslagen. Het gevolg daarvan was een financiële en bestuurlijke débâcle. In 1871 brak in Parijs de communistische revolutie uit. De halve stad werd in de as gelegd en er werden toen in één week meer mensen gedood dan in heel Frankrijk gedurende de drie jaren van het Franse revolutionaire Schrikbewind!