Bij het streven naar een oplossing voor de politieke spanningen in de wereld laten Kerken en de Wereldraad van Kerken zich biologeren door de waanidee, dat die oplossing verkregen kan worden door een dialoog met de communisten. Evenals Eva, die in haar gesprek met de duivel niet besefte dat zij met een gevaarlijke vijand te doen had, beseffen ook thans de naar een discussie strevende geestelijken niet de gevaren van een gesprek met hun gezworen vijanden, de zich atheisten noemende communisten, die maar al te graag profijt willen trekken van die bereidheid om tot een discours te komen.
Inplaats van de Kerkdienaren aan te moedigen tot een discussie met de marxisten, dienen de Raden van Kerken hun genootschappen liever dringend te waarschuwen voor de roep van de communistische vogelaars. Dat gebeurt, helaas, niet ; integendeel, de Wereldraad tracht nog steeds officiëel de bewering te rechtvaardigen, dat de Kerken voor hetzelfde doel ijveren als de communisten. Want - zo zeggen de woordvoerders van die raad - zowel de Kerken als de communisten streven naar een verzoening van 'schijnbaar' met elkaar strijdige ideologieën.
Als christenen moeten wij echter betwijfelen, of de Wereldraad aldus zou mogen bemiddelen bij het zoeken naar een oplossing van de heersende internationale spanningen. Want met vertegenwoordigers of voorstanders van regimes die de godsdiensten voortdurend bestrijden, kunnen christenen geen dialoog voeren. Een communist doet als Mefisto. Toen Faust hem vroeg, waarom hij nooit zelf de dingen deed die hij Faust liet doen, antwoordde de gevallen engel "Daar ben ik boven verheven"! Diezelfde taktiek passen communisten toe in de verschillende delen van de wereld waar onrust en agitatie heersen. Zij hebben een goed georganiseerde werkgroep AGIPROP, voor agitatie en propaganda. Zij stoken en ruien op, maar zèlf doen zij niet mee aan demonstraties, gewelddadige rellen en andere vormen van ongeregeldheden. Het is de communisten alleen te doen om door het scheppen van chaos revolutie te veroorzaken. En als de betrokken regeringen radeloos worden, het volk redeloos en het land reddeloos, dan grijpen de communisten naar de (staats)macht!

De meedogenloze onderdrukking van Tsjecho-Slowakije in augustus 1968 heeft echter nog niet de ogen van alle geestelijken geopend. De Kerken zijn nog altijd van mening dat het Sowjet-socialisme (communisme) een soepelere houding jegens andersdenkenden heeft aangenomen en dat ons economisch stelsel en dat van de marxisten hoe langer hoe meer naar elkaar toe groeien. Kerkdienaars blijken nog steeds niet in staat te zijn in te zien, dat die mening op een mythe berust. En elke aanbeveling, van welke instelling of organisatie ook, om zo'n mythe in stand te houden, betekent niet alleen een gevaarlijke verzwakking van de positie der westelijke mogendheden, maar is ook zeer schadelijk voor de godsdienst.
Wanneer men nu denkt, dat door de laatste gebeurtenissen in Oost-Europa de Kerken een betere kijk op de ware bedoelingen der communistische regimes, vooral de Russische, hebben verkregen, vergist men zich. De Wereldraad en verscheidene nationale Raden van Kerken zijn nog steeds blind voor de evidente implicaties van de communistische militaire actie tegen TsjechoSlowakije. Ook weigeren zij de rode dreiging tegen West-Europa en in andere werelddelen te onderkennen.

Bedoelde Raden van Kerken en de Wereldraad betogen ten onrechte, dat "het communisme alleen maar een ander maatschappijvorm en stelsel is en dat wij moeten leren ons daaraan aan te passen en met de communisten te coëxisteren". En dat terwijl dagelijks melding wordt gemaakt van toenemende beknotting van de rechten van de mens in Tsjecho-Slowakije. Ook schijnen zij niet te weten, dat de militaire overweldiging plaats had 17 dagen na het tekenen van een verdrag tussen Tsjecho-Slowakije en de Sowjet-Unie. De gechiedenis van de laatste halve eeuw geeft trouwens een ontstellend aantal verdragsschendingen door de Sowjet-Unie te zien.

Voor wie bekend is met de resoluties die door de Wereldraad van Kerken op de in 1968 te Upsala gehouden bijeenkomst werden aangenomen, is het niet moeilijk te concluderen, dat ook in de Wereldraad van Kerken rode elementen zijn binnengeslopen en daar steeds meer invloed uitoefenen. Vandaar de hardnekkige aanbevelingen om tot een dialoog met de communisten te komen, ten einde "politieke spanningen uit de wereld te helpen!"
Men moet zich niet laten misleiden door het sprookje, dat er 'soorten' communisten bestaan : het orthodoxe, revisionistische, trotskistische en nationale communisme. Die fabel over de varianten van het communisme is voldoende teniet gedaan door de Sowjet-Unie zelf op het jongste congres van communistische partijen te Moskou. Er is maar één communistisch stelsel en dat is het communisme dat door Moskou wordt gedecreteerd. De Sowjet-Unie heeft immers zelf wereldkundig gemaakt, dat elke afwijking van de Moskouse leer desnoods met wapengeweld zal worden tegengegaan! Zoals in Tsjecho-Slowakije is gebeurd!
Wie nog niet weet hoe, in welke omvang en op welk niveau de communisten de godsdiensten bestrijden, zou er goed aan doen kennis te nemen van de periodieken en de activiteiten der communistische atheïstische instellingen en organisaties. Daarover is literatuur verkrijgbaar bij het Internationale Documentatie- en Informatiecentrum (INTERDOC), van Stolkweg 10, 's-Gravenhage. Dit instituut geeft het maandblad "Religie en Kerk in de communistische invloedssfeer" uit in de Engelse, Duitse en Franse taal.